ÇİÇEKLER BAHARDA AÇAR!!

     Yeşeren ağaçları, gökyüzüne uzanan dalları, semaya göğsünü açan tomurcukları gören karabulutlar, güneşle tomurcuk arasına girer, aldanır yalancı bahara tabiat; güneşin ısısı aldatır toprağı,  kuruyan ağaçlar, kırılan dallar, yere serpilen tomurcuklar kim bilir içinde hangi pişmanlıkları saklar. Kim bilir kaç ağaç aldanmıştır yalancı bahara…

Bahar ayına girdiğimiz bu günlerde güneş gözlerimizi kamaştırırken şubat soğuğunu iliklerimizde hissettiğimiz de gözlerimizle bedenlerimiz tezata düşer, bir yandan üstümüzdeki kışlık giysileri çıkarıp ceketle dışarı çıkma arzusu, bir yandan havanın soğuk olabileceği korkusu sarar tüm ruhumuzu, çoğu zaman tercih ederiz arzularımızı soğuk hayata, bir bahar daha başlamadan biter… Çöl sıcağı dahi açamaz bağrımızdaki tomurcukları, yeşermez duygularımız, hayal kuşumuz ölür, baharı beklerken…   Yalancıdır bahar… Yalancıdır toprak… Yalancıdır güneş…

Tabiatla insan ne kadar da benzer?

Bir ağaç… Bir insan…

Aldanan ağaç aldanan insan… Aldatılan tomurcuklar yok olan nesiller…

Şubat soğuğunu hissettiğimiz bu günlerde güneşe aldanıp yok olan ağaçlaşmış odunları geride bırakıp güneşi gören, şubat soğuğuna aldanan insanlara bakalım; Mısır’a bakalım, Tunus’a bakalım Libya’ya ve ülkemize bakalım; yalnızlaştırılan yüce çınara bakalım.

      “Çiçekler baharda açar, ben kışın geldim, görevim o nurani zatlara zemin hazırlamak” diyen üstada ve baharda açan çiçeklere bakalım, hayatı ve yaşamayı onlardan öğrenelim, siyaseti ve kıyamı onlardan öğrenelim, görelim fidan nasıl yetişirmiş, ağaç nasıl budanırmış, tomurcuk nasıl çiçek açarmış…

Sadık olan fecre koşalım geride kalsın yalancı fecirler, geride kalsın bin bir suratlı bahçıvanlar, yansın odunlaşmış ağaçlar, biz fidanları sulayalım göz yaşımızla, kanımızla, canımızla…

Tahrir meydanında açan çiçekler, hani tomalarla namazda iken su sıkılmıştı da üzerinize“hakka müştak bir gedayız, istemez su gönlümüz” demiştiniz. Hangi güneş kuruttu sizi, hangi soğuk yaktı tomurcuklarınızı? Gazelleriniz yolu kapattığında, soğuk bir darbe ile diktatörleşti güneşiniz. Aldandınız yalancı fecre… Hangi karabulutlar, sizinle güneş arasına girdi hangi kirli eller güneşinizi ‘Rabialaştırdı’?

Tunus’ta yasemin çiçekleri açıp, etrafa yaydığı koku gönülleri mest ederken, hangi zalim-ül raşid kopardı dalından yeni açmış yaseminleri? Hangi yalancı kandırdı da şubat soğuğunda açıldı yaseminler… Güneş mi, toprak mı bahçıvan mı, kim hangi kazip kuruttu yeni açmış çiçekleri?

Libya, çöl ortasında en sert çiçekler senin ülkende açtı. Ne soğuk senin bahçene zarar verdi, ne sıcak kavurabildi çiçeklerini.  Belki gökten yağmur yerine yağan füzeler soldurdu çiçeklerini. Belki kimyası barutla karışan toprak kuruttu çiçeklerini…

Yalancı baharlara aldandık, yalancı baharlarda kandırıldık, kar altında olgunlaşmadan çiçek açtık, toprakta bizim gibi aceleci davrandı. Aldandık belamlara, aldandık süfyanlara, aldandık….

Ve narenciye bahçeleri yerini çöldeki kaktüslere bıraktı, gül bahçesi odun ambarına dönüştü, ateşi is kokan yağmur altında ıslanmış ne yandığı ne de söndüğü belli olan odun yığınlarına dönüştük. Çıkan dumandan ve isten başka bir şey kalmadı geriye.

Ve umutla Fecr’i Sadığı gözlüyoruz… Artık fecri kazible işimiz yok! Artık direniş ve kıyamın vakti gelmeden, sükutun iftarını yapmayacağız! Artık sahurdaki niyetimize, iftara kadar bağlı kalacak, güneşin sıcaklığını kalbimizde hissetmeden duygularımızın yeşermesine izin vermeyeceğiz! Kanmayacağız! Yalancı Süfyanlara… Kanmayacağız! Bizi sokaklara döküp soldurmalarına… İzin vermeyeceğiz direniş ve kıyam vaktine kadar sabredeceğiz ve kar altında olgunlaşacağız… Tahrirde sulansak da, yasemin kokusu etrafa yayılsa da, çölün sıcaklığı, kimyası bozuk toprağıyla bizi yaksa da, bekleyeceğiz gül kokusu yayılana kadar, bekleyeceğiz kızıl şafağı… Taşmayacağız! Taşlaşmayacağız!